Ik ben nu ca. 12 jaar werkzaam als personeelsadviseur en heb daarvoor nog een aantal andere banen gehad. Na mijn studie ben ik vanaf mijn 24 ste gaan werken en in al mijn baantjes heb ik leuke en interessante ervaringen opgedaan en veel geleerd. De ene baan lag mij meer dan de andere baan. Het vak van personeelsadviseur paste mij goed en heb ik al die jaren met veel plezier gedaan. Het was een drukke baan, vaak lange dagen, maar ook heel interessant. Echter zo rond mijn 39 ste levensjaar werd ik toch wat onrustig en merkte ik bij mezelf dat ik mezelf regelmatig afvroeg of dit was wat ik voor de komende jaren fulltime wilde blijven doen of dat er nog andere dingen waren die ik graag wilde oppakken. Ik had n.l. al langere tijd de wens om ooit eens een boek te schrijven, om eens een tijdje vrijwilligerswerk te doen en te onderzoeken of ik voor mezelf zou willen beginnen. Door de drukte van mijn werk had ik niet de tijd en ruimte om dit te onderzoeken en steeds meer kroop mij het idee dat het toch wel erg gaaf zou zijn als ik eens een aantal maanden de tijd zou hebben om hier eens rustig over na te denken. Een periode waarin ik niet met mijn werk bezig was, maar volledig de tijd en rust had om hier over na te denken en verder even niets anders te moeten…….. Mijn man zei mij eens gekscherend:’ dan zeg je je baan toch op’. Op dat moment klonk dat als een grappige opmerking die niet serieus bedoeld was, want ik kon toch niet ‘ zomaar’ mijn baan opzeggen. Zekerheid van inkomen en werk is toch belangrijk en het paste niet echt in mijn beeld om duidelijkheid over